NEREDE O ESKİ...

 

 Ben aslında kendimi hiç zamanımızın insanı olarak hissetmedim.Aklım hep eski zamanlarda takılı.Ne şanslıymış o zamanlarda yaşayanlar.Her şeyin değeri bir başkaymış.İnsanlar gerçekten mutluymuş, kıt da olsa imkanları.Oysa şimdi öyle mi?Her köşe başında bir mutsuzluk bekliyor insanı.Çünkü önce vefa duygusunu  terketti insan, ardından saygısını ...onu kıymet bilmek takip etti...ve belki de sevmeyi unuttu insan...

Ben kocaman bir ailenin çocuğu değildim.Vardı dayılarım, halalarım, amcalarım, tezyelerim, nenem, dedem.Ama uzaklardaydık onlardan.Ama komşu teyzelerim vardı, komşu amcalarım...onlarda benim ailemdi.Bir apartman, bir mahalle...İşte size kocaman bir aile.

Bayramlar vardı o zamanlar...öyle bayramlar ki anlatmaya sözcükler yetmez.Pür telaş hazırlıklarla başlardı herşey.Adı hatırlamaktı, hatırlanmaktı.Elimize tutuşturulan mendilin içindeki bayram harçlığıydı çocuk yüreğimizde.

Şimdilerde hepimiz için tatil fırsatı bayramlar.Artık telefonla bile geçiştirmeye gerek görmediğimiz bayram tebrikleri asılı kaldı eski zamanlarda.Tıpkı benim gibi.

Artık  mendil veren teyzeler kalmadı.Mendili hazır olsa bile kapısını çalanda kalmadı o teyzelerin.Zaman değişti, keşke değişen değerlerimiz olmasaydı.

Zaman dedim ya yazının başından beri, aslında zaman değil değişen.Değişen insanın ta kendisi.

Değişen insana inat... hepinize iyi bayramlar.

Yazar caferengigul.blogspot.com