Belki de en büyük hatamız "güneşi üzerimize doğurmak". Bu gün sabah 5 de uyandım, öylesine.Her zaman yaptığım gibi " aman daha erken yat uyu" demedim bu gün.Kalk dedim, bak etrafına henüz kirlenmeden, henüz gürültülenmeden...İnsanoğlu uyanmadan daha.Öyle güzelki, öyle sakin, dingin, umut dolu, mis kokulu,...
Maalesef hep güzelliklerden, iyilerden ibaret değil hayat.Bize de gösteriyor o sevimsiz yanını zaman zaman.Ve işte tam da böyle anlarda bazen insan kırılıyor, insan olduğu için kendinden utanıyor.İNSAN sözcüğünün kelime anlamı dışında bir insanoğlu var ki; ya ben İNSAN değilim, ya da onlar!Karamsarlık, eski zamanlara özlem, ıssız bir adaya kaçma isteği....uzayıp gidiyor bu liste, ta ki bu sabah 5 de kalkıp yaşadığım şehrin benim sevdiğim halini görene dek...
Bence HUZUR bu görüntüde gizli.
Bu kaktüsün açmak için güneşi beklemesinde UMUT var.
İşte bu GÜZELLİK.
SEVGİ...
Ve tam bir yaz kahvaltısı, yeniden doğmak için.
Yazar caferengigul.blogspot.com
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder